Notizie

„Jubileusz” to nazwa konkretnego roku: najprawdopodobniej nazwa ta pochodzi od instrumentu używanego do oznaczania jego początku, a mianowicie yobel, baraniego rogu, którego dźwięk zapowiadał Dzień Przebłagania. W Biblii czytamy, że musiał być zwoływany co 50 lat, ponieważ był to „dodatkowy” rok, który należało przeżyć co siedem tygodni lat (Kpł 25,8-13) i stanowił okazję do ponownego ustanowienia właściwej relacji z Bogiem, między ludźmi i ze stworzeniem; obejmował on umorzenie długów, restytucję ziem wywłaszczonych i reszty ziemi. W 1300 r. Bonifacy VIII ogłosił pierwszy Jubileusz, zwany także „Rokiem Świętym”, ponieważ był on ustanowiony jako czas, w którym można doświadczyć, że świętość Boga przemienia serce każdego człowieka. Odbywa się co 25 lat i jeśli ktoś uczestniczy w nim z wiarą, pozwala uzyskać odpust zupełny.

Niektóre szczególne znaki charakteryzują Jubileusz.

PIELGRZYMKA

Jubileusz wzywa nas do wyruszenia w podróż i przekroczenia pewnych granic: przeprowadzka nie jest w istocie tylko zmianą miejsca, ale możliwością przemiany samych siebie. Przez stulecia Święta Grota Michała Archanioła była celem pielgrzymek i witała miliony wiernych, którzy pod okiem Archanioła przybyli tęskniąc za przebaczeniem i nawróceniem.

DRZWI

Przekroczenie progu oznacza uznanie Chrystusa za „drzwi” i zaufanie Jego słowom: „Jeśli ktoś wejdzie przeze mnie, będzie zbawiony” (patrz J 10). Drzwi są również środkiem, przez który wchodzi się do wnętrza kościoła, do przestrzeni sakralnej: przy wejściu do Bazyliki Niebiańskiej znajduje się tablica, która przedstawia ją jako „Dom Boży i Bramę Niebios”, odnosząc się do głęboko duchowego doświadczenia spotkania i dialogu z Panem, a także pojednania i wewnętrznego pokoju.

POJEDNANIE

Pojednanie jest jednym z kamieni węgielnych tego „sprzyjającego czasu”, ponieważ jest przyczyną i konsekwencją nawrócenia. Pomaga umieścić Boga w centrum swojego istnienia i zmierzać ku Niemu, uznając Jego prymat. Jest to ostatecznie znaczenie okrzyku „Quis ut Deus” oraz przesłania i działania św. Michała: obiecał, że każdy, kto pójdzie do Spelonca, pokutujący i skruszony, otrzyma odpuszczenie grzechów. Sanktuarium jest uznawane za Miejsce Pokuty i Miłosierdzia.

WYZNANIE WIARY

Jest to znak uznania ochrzczonych: podsumowuje centralną treść wiary i główne prawdy, które wierzący przyjmuje i świadczy w dniu chrztu i dzieli się nimi z całą wspólnotą chrześcijańską przez resztę swojego życia. MIŁOŚĆ Najważniejsza cecha wiary chrześcijańskiej i jej forma wiarygodności. Święty Piotr powiedział (patrz 1P 4,8): „Przede wszystkim miejcie wielką miłość jedni ku drugim, bo miłość zakrywa wiele grzechów”. Ewangelista Jan powtarza to samo, gdy stwierdza, że ​​miłość do bliźniego pozwoli w przyszłości rozpoznać prawdziwych uczniów Chrystusa.

MODLITWA

Istnieje wiele sposobów i powodów, aby się modlić: u podstaw zawsze leży pragnienie otwarcia się na obecność Boga i na Jego ofiarę miłości.

ODPUST ZUPEŁNY

ODPUST jest konkretnym przejawem Bożego Miłosierdzia, skarbem łaski, który stał się historią w Jezusie i świętych: patrząc na te przykłady i żyjąc w komunii z nimi, nadzieja na przebaczenie i własną drogę do świętości zostaje wzmocniona i staje się pewna. Konkretnie, oprócz warunków kanonicznych (odbycie pielgrzymki; uczestnictwo we Mszy świętej; sprawowanie sakramentu pojednania; modlitwa w intencjach Papieża; odmawianie „Wyznania wiary”), doświadczenie to wymaga także pewnych działań, które przekładają się na tzw. uczynki miłosierdzia względem ciała (głodnych nakarmić; spragnionych napoić; nagich przyodziać; pielgrzymów przyjąć w gościnę; chorych nawiedzać; więźniów nawiedzać; umarłych grzebać) i uczynki miłosierdzia względem duszy (wątpiącym radzić; błądzących pouczać; grzeszących upominać; strapionych pocieszać; odpuszczać krzywdy; cierpliwie znosić przykrości; modlić się za żywych i umarłych).