Nasi Założyciele

Błogosławiony Ksiądz Bronisław Bonawentura Markiewicz

Urodził się 13 lipca 1842 r. w Pruchniku (Galicja – Polska Południowa), w głęboko religijnej drobnomieszczańskiej rodzinie. Był szóstym z jedenaściorga dzieci. Już od dziecka jego wykształcenie odbywało się pod Matczynym płaszczem Błogosławionej Dziewicy, w atmosferze pełnej ciepła, optymizmu, prostoty i zaufania, mimo że sytuacja w Galicji była katastrofalna. Praktycznie wszystkiego wtedy brakowało: panował ogromny głód, a na ulicach można było spotkać wielu żebraków proszących o kawałek chleba. Liberalny i antyreligijny klimat jaki panował wtedy w gimnazjum spowodował u młodego Bronka głeboki kryzys wiary. Udało mu się go jednak przezwyciężyć dzięki zawierzeniu i totalnym oddaniu się Bogu. Tak wzmocniony i utwierdzony w wierze, wstąpił do seminarium.

Został wyświęcony na kapłana 15 września 1867 roku, w święto Najświętszej Matki Bożej Bolesnej, i zobowiązał się całym sercem do działalności duszpasterskiej, przede wszystkim do nauczania katechizmu, do apostolstwa wśród więźniów i do Sakramentu pojednania. Zbudował kilka kaplic w rejonach najbardziej oddalonych od kościoła parafialnego, zorganizował darmową dystrybucję żywności dla ubogich i chorych, poświęcił się całkowicie dzieciom, szczególnie chłopcom opuszczonym i zmarginalizowanym, zarówno duchowo, jak i materialnie. Po kilku latach żarliwej pracy apostolskiej, oraz walki z plagą pijaństwa, pod wpływem nieodpartego impulsu, w 1885 r. wyjechał do Włoch z pragnieniem wstąpienia do jakiegoś instytutu zakonnego, którego głównym celem byłoby szkolenie i kształcenie młodzieży. Uderzony stylem życia i działalnością księży salezjanów, poprosił o przyjęcie do owego Zgromadzenia. W 1887 r. złożył wieczystą profesję na ręce księdza Bosko. W 1892 r. powrócił do Polski i w Miejscu, na terenie Galicji, został proboszczem, gdzie poświęcił się przede wszystkim sierotom, oraz dzieciom ubogim i opuszczonym, realizując tak w konkretnej polskiej rzeczywistości ideały Księdza Bosko.

W 1897 r. ks Markiewicz zaproponował założenie nowego zgromadzenia zakonnego, opartego podstawie na regóły Salezjanów, ale też jak najbardziej odpowiadającej szczególnym potrzebom ubogiej Galicji. Od tego momentu dla sługi Bożego rozpoczął się owocny okres apostolstwa w przyjmowaniu ubogich i opuszczonych dzieci i młodzieży. Nadzwyczajne i liczne były sukcesy, ale nie brakowało również i momentów bardzo trudnych. Często ks. Markiewicz napotykał trudne doświadczenia i próby, które przyjmował i znosił w ciszy, zawsze głosząc zaufanie i posłuszeństwo. U schyłku swego życia, wielu z jego wychowanków, z czasem zostało gorliwymi i swiętymi kapłanami, w nowo założonym Zgromadzeniu, którego patronem został Św. Michał Archanioł. Nowe Zgromadzenie powstało już w 1902 r., pod nazwą „Powściągliwość i Praca”. Ks. Bronisław Markiewicz, przyjmując z miłością i cierpliwością, fizyczny i moralny krzyż cierpienia, który Pan chciał mu dać, zmarł 29 stycznia 1912 roku.

Dziewięć lat po jego śmierci, jego dwa Zgromadzeni, Zgromadzenie męskie i żeńskie, nazwane Zgromadzeniami Św. Michała Archanioła, jak sam założyciel to przewidział, otrzymały aprobatę władz kościelnych. Chrześcijanom naszych czasów Ks. Markiewicz przekazał tajemnicę swojej progresywnej drogi duchowej do szczytu doskonałości: nieustanna modlitwa w adoracji Pana Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie, serdeczne nabożeństwo do Jego Matki Maryji, której błogosławiony powierzał wszystkie swe radości i smutki, z serdeczną synowską miłością. Ukrzyżowany Chrystus był wzorem, z którego błogosławiony inspirował każde swe działanie, miłość (szczególnie w odniesieniu do potrzebujących dzieci, chorych i więźniów, ale także do wszystkich ubogich ogólnie, z którymi dzielił się tym, co niezbędne) i umiarkowanie (co oznaczało dla niego pracę i pokutę), które ukazywały wyjątkowy aspekt jego duchowości.

Św. Michale, którego wskazał jako patrona swych dzieł i przyszłych zgromadzeń zakonnych, był obrońcą i sprzymierzeńcem w codziennej bezkrwawym boju ze złem, aby Bóg zawsze znajdował się w centrum życia jego i tych, których Pan powierzył jego opiece.

Proces beatyfikacyjny sługi Bożego zakończył się pozytywnie 27 kwietnia 1963 roku. 2 lipca 1994 r. papież Jan Paweł II, jego wielki rodak i czciciel, podpisał dekret uznający cheroiczny charakter cnót ks. Markiewicza, a 20 grudnia tego samego roku specjalne komisje teologów i kardynałów, po szczegółowym zapoznaniu się z opinią lekarzy, uznali cud uzdrowienie księdza Michality za wstawiennictwe błogosłąwionego.

Na prośbę papieża Benedykta XVI, 19 czerwca 2005 r. w Warszawie, przez prymasa Polski, kard. Józefa Glempa, odbyła się uroczysta ceremonia beatyfikacyjna, w której udział wzięło wielki tłum wiernych: a pośród nich przede wszystkim dumne duchowe dzieci błogosłąwionego, teraz rozproszone po całym świecie, kontynuując jego dzieło ewangelizacji i miłości.

Sługa Boży Matka Anna Kaworek

Współzałożycielka i pierwsza przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr Św. Michała Archanioła, urodziła się 18.06.1872 r. w Biedrzychowicach na Śląsku.

Już we wczesnych latach szkolnych w jee sercu wzrastało ziarno powołania zakonnego, ale mimo iż znała kilka żeńskich zgromadzeń zakonnych, nie podjęła jeszcze żadnej decyzji o swojej przyszłości. Dopiero to w wieku 22 lat, po tym, jak poznała młode zgromadzenie, założone przez błogosławionego Bronisława Markiwicza (wówczas salezjanin), zdecydowała się, by odpowiedzieć na wezwanie Boże.

25 lutego 1894 r. przybyła do Miejsca Piastowego, gdzie przedstawiła się błogosławionemu, jednak była trochę zaniepokojona, ponieważ to, co zobaczyła, bardzo różniło się od rzeczywistości klasztornej, jaką sobie wyobrażała. Po ośmiu miesiącach pobytu tam, poprosiła księdza Markiewicza o zgodę na powrót do domu rodziców i o udanie się do sanktuarium na Górze Świętej Anny.

Powróciła wzmocniona w swoim powołaniu i z entuzjazmem oddała się służbie najbardziej potrzebującym. Po trzydziestu czterech latach prób i heroicznej wierności, 21 sierpnia 1928 r. sługa Boża, wraz z grupą pierwszych sióstr, mógła już radować się kanoniczną aprobatą swego Zgromadzenia, bezpośrednio którego wybrana została na Przełożoną Generalną.

Matka Anna zmarła w opini świętości 30 grudnia 1936 r. w Miejscu Piastowym. Tego samego dnia 1997 roku, w Kongregacji do Spraw Kanonizacji, rozpoczęła się druga faza procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego Sługi Bożej Matki Anny Kaworek.

Modlitwa o dar beatyfikacji sługi Bożęj Matki Anny Kaworek

Boże w Trójcy jedyny, uwielbiamy Cię za dar Twojej pokornej Służebnicy – Matki Anny Kaworek, której serce rozmiłowane w Tobie rozpaliłeś ogniem miłości do dziecka biednego i wszystkich potrzebujących oraz dałeś jej moc wiernego trwania pośród przeciwności. Racz ukazać przez nią potęgę Twojej dobroci i miłości, i obdarzyć ją chwałą ołtarzy. Przez jej wstawiennictwo udziel nam łaski……., o którą prosimy Cię z ufnością. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Ojcze nasz…

Zdrowaś Mario…

Chwała Ojcu…