Epizod zagubienia byka i pierwsze objawienie się Archanioła

Tak czytamy w hagiograficznym tekscie “Liber de apparitione Sancti Michaelis in Monte Gargano (Apparitio)”, datowanym na okres między V a VIII wiekiem:

„Był w tym mieście bardzo bogaty człowiek imieniem Gargano, który, w swej historii, nadał nazwę górze. Podczas gdy jego stada pasły się tu i tam na stromych górskich zboczach, zdarzyło się, że jeden byk, który gardził bliskością innych zwierząt i był przyzwyczajony pasać się sam, po powrocie całego stada, nie powrócił do obory. Właściciel, zwołując wielką liczbę służby, przeszukując wszystkie miejsca mało dostępne, w końcu znajduje zwierzę na szczycie góry, przed jedną z grot. Poruszony gniewem, ponieważ byk pasł się sam, wziął łuk, próbował trafić go zatrutą strzałą. Ta jednak podmuchem wiatru kierunek zmieniła, godząc w tego, który ją wystrzelił”.

Niepokojony wydarzeniem, ów człowiek udał się do biskupa, który po wysłuchaniu niezwykłej opowieści, ustanowił zamówił trzydniowe modlitwy i post. Pod koniec trzeciego dnia, biskupowi Maiorano ukazał się Archanioł Michał, obwieszczając mu tak: „Dobrześ uczynił prosząc Boga o to, co zostało zakryte dla ludzi. Cud uderzył człowieka tą samą własną strzałą, ażeby stało się jasne, że wszystko to stało się z mojej woli; Ja jest Michał Archanioł i zawsze przebywam przed obliczem Boga. Jaskinia jest mnie poświęcona. A ponieważ zdecydowałem się chronić na ziemi to miejsce i jego mieszkańców, chciałem zaświadczyć tym wszystkim co ma tu miejsce, że Ja jestem patronem i opiekunem tego miejsca. Tam, gdzie otwiera się skała, będą przebaczone ludzkie grzechy. Modlitwy, które będziecie tu zanosić do Boga, zostaną wysłuchane, Idź w góry i poświęć tę grotę dla kultu chrześcijańskiego.”

Ale ponieważ ta tajemnicza i prawie niedostępna góra był miejscem pogańskich kultów, biskup zawahał się przed podjęciem decyzji, aby spełnić prośbę archanioła.

Bitwa i drugie objawienie

Drugie objawienie Świętego Michała, zwane także „epizodem zwycięstwa”, według tradycji datowane jest na rok 492. Uczeni odnoszą te wydarzenia do bitwy między Bizancjum i Longobardami (lata 662-663): Grecy zaatakowali Sanktuarium na Gargano, w obronie którego stanął Grimoald I, książę Beneventu.

„[…] I oto tej samej nocy, która poprzedzała dzień bitwy, ukazał się w widzeniu biskupowi (Lorenzo Maiorano) Św. Michał, mówiąc, że modlitwy zostały wysłuchane, obiecując, że będzie obecny i nakazując zacząć walkę z wrogiem „czwartej godziny dnia”. (Apparitio). Bitwa, której towarzyszyły trzęsienia ziemi, pioruny i błyskawice, zakończyła się zwycięstwem Grimoalda. Owo zwycięstwo zostało opisane jako chciane przez samego Świętego Michała: miało ono miejsce 8 maja, i z czasem stało się dniem świętowania Archanioła na Gargano. Co więcej, oficjalnie umocniło to związek między kultem Anioła i ludem Longobardzkim.

Poświęcenie i trzecie objawienie

Trzecie objawienie jest również nazywane „epizodem poświęcenia”. „Tymczasem Sipontczycy mieli wątpliwości co czynić z tym miejscem i czy powinno się wejść do kościoła i poświęcić go.” (Apparitio). Jednak w roku 493, po zwycięstwie, biskup Maiorano postanowił posłuchać prośby Niebieskiego Obrońcy i poświęcić jaskinię do kultu jako znak wdzięczności. Poparł go w tym również swą pozytywną opinią sam papież Gelazy I. „Ale w nocy, anioł Pański, Michał, ukazał się biskupowi Sipontu i w wizji powiedział:” Nie jest waszym zadaniem konsekrować zbudowaną przeze mnie Bazylikę. Ja ją założyłem, i ja sam sam ją konsekrowałem. Ale wy także udajcie się do tego miejsca, które jest pod moją opieką”». (Apparitio).

Następnie biskup Lorenzo, w procesji wraz z siedmioma innymi pulijskimi biskupami, oraz ludem i duchownymi z Sipontu, udał się do tego świętego miejsca. Gdy pielgrzymowali, stało się coś niezwykłego: nad ich głowami pojawiły się orły, które swymi rozpostartymi skrzydłami, chroniły biskupów przed promieniami słońca. Kiedy dotarli już do Groty, znaleźli kamienny ołtarz, przykryty cynobrowym obrusem z wieńczonym na nim krzyżem. Co więcej, jak głosi legenda, w skale znaleziono odbity ślad stopy Św. Michała. Wtedy to święty biskup Maiorano, z wielką radością, jako pierwszy sprawował w tym miejscu Boski Sakrament Eucharystii. Było to 29 września. Grota ta, jako jedyne miejsce niepoświęcone ręką ludzką, przez co w ciągu wieków otrzymała tytuł „Niebiańskiej Bazyliki”.

 

Czwarte objawienie

Był rok 1656, i w całych południowych Włoszech szalała epidemia dźumy. Arcybiskup Alfonso Puccinelli, nie mogąc w żaden sposób przeciwdziałać postępowi epidemii, zwrócił się o pomoc do Św. Michała Archanioła, ustanawiając wśród miszkańców przebłagalne modlitwamy i post. Proboszcz pomyślał nawet o przebłaganiu Boskiej woli umieszczając w ręce statuły Św. Michała pisemną treść modlitwy, sformułowaną w imieniu wszystkich mieszkańców miasta. I oto, o świcie 22 września, w trakcie gdy biskup modlił w sali pałacu biskupiego (Monte Sant’Angelo), poczuł jakby trzęsienie ziemi. Następnie w oślepiającym blaksu ukazał mu się Św. Michał, nakazując mu, aby pobłogosławić kamienie z jego groty, i wyżłobić na nich znaku krzyża oraz litery “MA” (Michele Arcangelo). Wedle słow Archanioła, każdy, kto ze czcią będzie przechowywał te kamienie, miał zostać uchroniony od zarazy. Biskup zrobił tak, jak mu zostało polecone przez Anioła. Wkrótce, nie tylko miasto zostało wyzwolone od zarazy, ale zgodnie z obietnicą Archanioła także wszyscy ci, którzy o takie kamienie prosili – gdziekolwiek się znajdowali.

Na wieczystą pamiątkę cudu oraz jako znak wiecznej wdzięczności, arcybiskup nakazał wznieść na placu miasta Świętemu Michałowi pomnik, znajdujący się do dziś naprzeciwko balkonu pokoju, w którym jak się utrzymuje, miało miejsce objawienie. Na pomniku widnieje w języku łacińskim następujący napis: „Księciu Aniołów, Zwycięzcy zarazy, patronowi i opiekunowi, pomnik na wieczną wdzięczność, Alfonso Pucinelli, 1656.”