Do jego najciekawszych atrakcji należy Całość Skarbów Kultu Św. Michała (TECUM), w szczególności Muzeum Dewocjonalne, które w 2008 roku zostało przearanżowane w pojemne, specjalnie wykonane i do tego dostosowane pomieszczenie. Zawiera ono wszystko to, co dziś jest w posiadaniu Bazyliki: skarb, który posiada bezcenną wartość w szatach, wyposażeniu liturgicznym, tabliczkach wotywnych, srebrze, złocie i przedmiotach codziennego użytku oraz uznaje tę samą cześć, jaką składali ich ofiarodawcy: papieże i wierni, cesarze i ich podwładni. Nawet Francuzi, którzy dokonali najazdu w 1799 r., i ograbili wszystko to co było możliwe, nie zdołali wymazać i zniszczyć tego cennego dziedzictwa i świadectw wiary. Przez pokolenia, aż do dziś w sposób namacalny są one nieustannie ożywiane i odnawiane. Wystawione wyposażenie liturgiczne, paramenty liturgiczne, drogocenne wypozażenie, szaty, to wszystko, co pozostaje z historii darów wotywnych i grabieży. Przedmioty te z jednej strony widziały cesarzy, papieży, biskupów, królów przynoszących cenne dary, a z drugiej następstwa bolesnych grabieży.

Pierwszy spotkanie zwiedzającego to widok darów i tablic wotywnych, które kiedyś były umieszczone jako ex-vota wiecznej wdzięczność rozmieszczone wzdłuż ścian Andegaweńskiej klatki schodowej. Znajdujemy tam również serca lub części anatomiczne ciała wykonane w srebrze, ewidentnie wskazujące na uzdrowienia. Także wotywne tablice, poruszające obrazy, uwieczniają kluczowe momenty, w których dokonywały się decydujące interwencje Archanioła. Wszystkie są dziełem złotników, malarzy i rzemieślników, głównie z warsztatami na Monte Sant’Angelo i w sąsiednich wioskach.

Następnie przechodzimy do bogatych zbiorów artefaktów ze srebra. Zawierają one wyposażenia sakralne, ornaty, dalmatyki oraz pięknie i precyzyjnie wykonane zdobione przedmioty. O ich pochodzeniu świadczą imiona, heraldyczne tarcze i symbole. W obecnym Skarbcu Bazyliki wśród antycznych eksponatów wyróżniają się przede wszystkim: kryształowy relikwiarz z relikwią Krzyża Świętego, francuskiej lub weneckiej manufaktury, którego pierwszy rdzeń pochodzi z XIV wieku. Prestiżowe są nazwiska zidentyfikowanych dawców, wśród których są królowie Hiszpanii Filip III, Karol II, Ferdynand II.

Królowie Sabaudii, domagający się wyłącznego prawa do bazyliki, uznawanej aż do konkordatu z 1929 r. (będącą własnością króla, podobnie jak jego pałac królewski), wzbogacili ją dużą ilością ornatów i szat z żółtego złota, znacząc wszystko białą tarczą z krzyżem, znakiem dynastii.

Bardziej współczesne są m.in. kielich i patena ofiarowane w 1987 roku przez św. Jana Pawła II, ostatniego Papieża pielgrzymującego do Niebiańskiej Bazyliki.

Innym bardzo różnorodnym i interesującym sektorem jest ten w którym zgromadzone są ikony orientalne, głównie słowiańskie, greckie i rumuńskie,

Dziedzictwo włókiennicze natomiast opowiada nam historię mody i ewolucji technik przetwarzania jedwabiu, które na przestrzeni wieków na południu, a zwłaszcza w Neapolu, było centrum produkcji, handlu i wymiany kulturowej.

Ważnym świadectwem kultu zrodzonego i zapoczątkowanego na skale Gargano są posągi z alabastru lub lokalnego kamienia, które przedstawiają Św. Michała. Dały one początek uprzywilejowanej grupie nazywanej rzeźbiarzami Archanioła (Sammecalére), którzy przekazali owo rzmiosło z ojca na syna. Król Aragonii Ferdynand I, w 1475 roku wydał edykt, w którym nadał im wyłączny przywilej wykonywania posągów Archanioła.

Sposób przedstawiania niebiańskiego mieszkańca Gargano trochę zmieniał się w czasie. Pierwotnie Anioł przebijał diabła włócznią, smoka z szeroko otwartą paszczą i długim zwiniętym ogonem węża. Później miecz został zastąpiony włócznią, a diabeł stał się potworną bestią, czasami z ludzką twarzą naśladującą nieosiągalny dla niego model. Ten wizerunek  zwycięzkiego Archanioła Michała do dziś w Świętej Grocie daje zapenienie pomocy swoją obecnością.

Sammecaléni rzeźbili również posągi innych świętych oraz kamienne i drewniane postaci z szopki. Ich rzeźbiarskie umiejętności wniosły tę tradycję do rangi sztuki, czyniąc Monte Sant’Angelo jednym z najbardziej znanych ośrodków Apulii. W tej różnorodności znajdziemy wiele interesujących artefaktów. Wśród obiektów kultu domowego znajduje się m.in. kolekcja rzeźb świętych pod szklanymi dzwonami.

Ponadto wyróżniają się także 23 figurki wędrujących pielgrzymów, wykonane w skórze: dzieło lokalnego rzemieślnika Domenico Palena. To sprawia, że ​​w muzeum to starożytne przeplata się ze współczesnością: rodzaj sztuki, galeria wiary ludowej i religijności, która sięga od średniowiecza aż po współczesność. Dziedzictwo muzeum obejmuje również na różne prywatne kolekcje.

W numizmatyce można podziwiać zachowany zalążek tego, co zostało odnalezione podczas wykopalisk w połowie ubiegłego wieku. Szczególnie duże znaczenie mają okazy Mennicy Konstantynopola, zarówno te z epoki Leona VI (886-912), jak i te późniejsze.

Wartość archeologiczną i historyczną ubogacają dodatkowo: ceramika z okresu przedklasycznego i klasycznego, datowane na okres od VI do I wieku p.ne., a także różne elementy obudowy, ostrza włóczni i mały posąg z brązu, prawdopodobnie przedstawiający Mitrę.

Na wystawie znajdują się również ceramiczne wazony, butelki, słoiki, naczynia i kubki. Znaczna większość z tych artefaktów pochodzi z drugiej połowy XX wieku i ukazuje kształty oraz dekoracje z minionych epok.

W kolekcji złota wotywnego znajdują się rzadkie egzemplarze lokalnej sztuki złotniczej, przekazywane z ojca na syna. Rodzaj klejnotów i technika grawerowania świadczą o mieszance wpływów bizantyjskich, lombardzkich i arabskich, ale także o wyobraźni i inspiracji rzemieślników, którzy nadali swoim wyrobom oryginalny i wyrafinowany odcisk.

Wśród zachowanych fragmentów znajdziemy „sustę”, typowy naszyjnik z okolic Gargano, prezent ślubny od pana młodego; liczne pierścienie, na których wyryte są postacie świętych; broszki różnych kształtów i ozdobach. Znajdziemy tu także różne przykłady kobiecych kolczyków i ozdób do włosów.

Od 2015 roku, dla upiększenia zewnętrznych ścian ośmiokątnej sali, przypominającej w ten sposób strukturę potężnej Adegaweńskiej dzwonnicy, zostało w pomieszczeniu umieszczonych kilka fresków, które niegdyś pokrywały ściany Bazyliki.

Szczególnie cenny jest fresk Custos Ecclesiae znaleziony w kryptach lombardzkich. Przedstawia on zakonnika z odkrytą głową, krótkimi włosami, dużymi oczami, białą tuniką, i założonym kapturem. Inskrypcje identyfikują tę postać z Leonen, przedstawionym jako biskup i grzesznik. Może chodzić o arcybiskupa z Sipontu, Leona, pochodzącego z Monte Sant’Angelo lub papieża Leon IX, który trzykrotnie odwiedził Sanktuarium.

Najcenniejszym eksponatem tego muzeum jest pozłacana miedziana ikona św. Michała Archanioła. Znaleziona na początku XX wieku w miejscu, w którym wydobywano skałę, a które było przez wieki dość dyskretne i niezauważalne podczas grabieży. Dzięki temu ikona zachowała się do dziś. Jest ona prawdopodobnie antycznym wotum wdzięczności.

Św. Michał jest na niej przedstawiony od przodu, z aureolą, ma krótką tunikę z wygrawerowanymi motywami dekoracyjnymi i rozpostartymi skrzydłami. Prawa ręka jest uniesiona i możliwe, że pierwotnie trzymała dzidę, z ostrzem skierowanym ku dołowi; lewą dłonią natomiast trzyma kulę ziemską, na której przedstawiona jest ręka Boga, błogosławiącego w stylu greckim. W zaokrąglonej twarzy dostrzegamy oczy w kształcie migdałów, szpiczasty nos, wąskie usta i długie loki. Na inskrypcji dedykacyjnej wspomina się dwa imiona: Roberto i Balduino, dwie postacie prawdopodobnie pochodzenia frankońskiego, którzy byli zamawiającymi wykonanie dzieła. Według uczonych jest ono datowane na XI wiek, przez co jest pierwszym i najstarszym przedstawieniem wizerunku Archanioła w Sanktuarium.