UBI SAXA PANDUNTUR IBI PECCATA HOMINUM DIMITTUNTUR

 

(Tam gdzie się otwiera skała, tam będą przebaczane grzechy ludzkie)

 

Ten napis wyryty na łuku nad drzwiami z brązu przy wejściu do Bazyliki, który informuje o słowach wypowiedzianych, zgodnie z tradycją, przez samego św. Michała Arch. do biskupa Św. Lorenzo Maiorano podczas jednego z objawień, podkreśla istotną prerogatywę Sanktuarium, w 1997 roku oficjalnie uznaną przez Kościół Święty, jako miejsce Anielskiego odpustu. W wejsciu zamurowane są trzy herby, przedstawiające: herb św. papieża Jana Pawła II, arcybiskupa Manfredonia-Vieste, Vincenzo d’Addario oraz opiekunów Sanktuarium, Księży Michalitów.

W ten sposób powstała zupełnie nowa Kaplica Pojednania, aby zapewnić wszystkim pielgrzymom miejsce, w którym w ciszy i skupieniu mogą przystąpić do Sakramentu Pokuty i ponownie doświadczyć Bożego przebaczenia grzechów.

Kaplica, wybudowana z okazji Jubileuszu trzeciego tysiąclecia, od razu wydaje się okazała, z dachem wspartym na potężnej konstrukcji z laminowanego drewna, wspartym na ścianach pokrytych miejscowym kamieniem. Dziewięć belek, które ją podtrzymują, symbolizują dziewięć anielskich chórów. Ale to, co od razu rzuca się w oczy, to wkomponowany w nią naturalne skalne groty. Pochodzące z antycznego dziedzińca użytkowego, jaskinie te, oprócz pierwotnej istoty Sanktuarium, czyli wapiennej jaskini Gargano, wizualnie przedstawiają również obraz pustego grobu i zwycięstwa Chrystusa nad grzechem i śmiercią.

Istotnym elementem symboliczno – dekoracyjnym jest umieszczenie w ścianach 40 kamiennych małych półek, bo czterdzieści to w rzeczywistości biblijna liczba ucisku, próby i pokuty. Kaplica jest przeznaczona również na celebrowanie wspólnotowych nabożeństw pokutnych, aby lepiej przygotować pielgrzymów do indywidualnych spowiedzi, które odbywają się w specjalnych pomieszczeniach, umieszczonych w głebi ściany po lewej stronie. Nad kaplicą pojednania zad skałą wznosi się duży krucyfiks z otwartymi ramionami. To ten sam krucyfiks, który znajdował się w tzw. „Wejściu byka” i który poddany oczyszczeniu i gruntownej renowacji, okazał się cenną rzeźbą drewnianą z XIV-XV wieku. Twarz Chrystusa dotknięta bólem i pozbawiona życia ma rzadką, intensywną ekspresję. Wychodząc od prawej strony, kolejnym korytarzem wzwyż, udajemy się „ścieżką pielgrzyma”, która prowadzi z powrotem do Andegaweńskich schodów, w pobliżu kaplicy Madonny z Dzieciątkiem.